mu przez los i oskarżył, Gnejusza Dolabelę – byłego konsula o nadużycia w Macedonii oraz Gajusza Antoniusza – dowódcę wojskowego o złupienie wielu miast greckich. Posunięcie to nie przyniosło mu jednak większej sławy, a wręcz zmniejszyło szanse na otrzymanie godnego stanowiska, wobec czego Cezar decyduje się w roku 78 p. n. e., na wyjazd na wyspę Rodos.
W czasie podróży został napadnięty i porwany. Po 40 dniach niewoli pirackiej został wykupiony za sumę 50 talentów. Zaraz po przybyciu do Miletu niezwłocznie zorganizował samodzielną flotę i wyruszył stoczyć walkę
- z wydawać by się mogło panami mórz – odnosząc swoje pierwsze, samodzielne zwycięstwo.
Cezar powrócił do Rzymu dopiero w 68 roku p. n. e., na wieść o śmierci swojej córki – Julii, której pogrzeb wykorzystał do celów politycznych, nie bacząc na uczucia swojej żony Kornelii, którą również stracił w tym samym roku.
Po tych zawirowaniach w życiu osobistym Cezar udał się do miasta Gades, a później w okolice doliny Padu, gdzie starał się zebrać oddziały i wywołać powstanie przeciwko Rzymowi. Zamiar ten jednak się nie powiódł i Cezar powrócił do Rzymu, gdzie poślubił Pomponię, wnuczkę Bulli. Było to małżeństwo czysto polityczne, pomiędzy popularem,
a optymatką, które pozwalało Cezarowi związać się bliżej z Pompejuszem. Równocześnie Cezar zawarł porozumienie z politycznym wrogiem Pompejusza – Markiem Krassusem.
W 65 roku p. n. e. Cezar został mianowany edylem kulturalnym. Zaciągnął wtedy wielkie długi i zorganizował igrzyska, dzięki którym zyskał poparcie i przychylność ludu. Dwa lata później wybrany został najwyższym kapłanem, choć wybór ten nie do końca był rozstrzygnięty sprawiedliwie. W międzyczasie Cezar uczestniczył w spisku Katyliny, który miał doprowadzić do zamachu stanu i przejęcia władzy. Działania te zostały jednak udaremnione przez konsula Cycerona, jednak od tej pory na Cezarze ciążył zarzut udziału w spiskach.